Укажка з книжкы Юрка Харитуна: Мої жалї

Кебы ся час
міг заставити,
на час вернути назад.
Згадкы як гады на сонцю
звивають ся.
Поскручам ся і я,
як їжак до клубяти
і десь під планков
позберам свої ябка.
На лавочцї в садї
послухам кобылянок
колысанку.
Піпку нянькову
запалю вночі.
В дымі не видно
зарошены очі.
Не плачу,
лем жаль менї
з гнїзда выпало пташеня.

ххх

Жалї тварь помалёвали,
зорвали з нёй
радость.
І чело переорали
зморщками
на старость.
Тяжко,
тяжко на світї –
на стїнї
в старім рамі
вісїти.

ххх

Сиджу на скалї.
Розсвічують ся факлї,
як лед студены.
Під нима ступляї
замулены піском.
Може потічкы
розгребуть мул,
найдуть дорогу до моря
і однесуть жалї,
жебы
не булькали
в сердцях.

ххх

Приложте мі на груди
груду студеного леду,
бо пече од жалїв,
як од жала пчіл.
Положте мі на гріб
книжку грубу,
мій памятник,
мій криж,
бо щастя ся выховзло
спід рук
як слиж.

(Юрко Харитун: Мої жалї, 2010. Пряшів: Русин і Народны новинкы,
ІSBN 978-80-8944104-4)