Značka: Сучасна русиньска література

Меланія Германова: Што жывот принїс (рецензія)

Leave a comment

Меланія ГЕРМАНОВА, народжена 3. 11. 1937 у Выдрани, жыє і творить в Габурї, теперь выдає свою 5. книжку в русиньскім языку.

В сучасній русиньскій літертурї є намного у векшій мірї заступлена поезія як проза, зато каждый далшый зборник короткой прозы або амбіціонїэнїшы векшы жанры вітаме з інтересом і очекованём. Вшытко высше спомянуте платить і о найновшій публікації Меланії Германовой Што жывот принїс. Авторка ся в русиньскій літературї обявила в роцї 2015 із зборником прозы Дїтём про радость і поучіня, на котрый пізнїше надвязали дайшов публікаціёв як Смутне і веселе  (2020), Жывот – то не театер (2021) і Люде, будьме людми (2022).

Што жывот принїс Меланії Германовій уж традічно назначує тему, а то розповіданя, котре выходить з властного жывота. В текстах короткой прозы Германова в них ілуструє тыж жывот Русинів на селї в минулости, їх жывотны условія і пріоріты а з того выходяче одношіня к жывоту ці світогляд. У своїх пригодах тыж ілуструє вынаходливость і „простый сільскый розум‟, ку котрому были Русины дотиснуты тяжкым жывотом, але і взаємнов помочов і сполуналежность родаків, котры ся в припадї потребы без ваганя проявлять. Далшым рисом зборника Меланії Германовой є тыж высловлёваня ся к вопросам і проблемам народной ідентічности, котру мож внимати як вічну тему авторів сучасной русиньской літертуры на Словакії, окремо той старшой ґенерації, котра была нераз прямо актівна в емціпачных процесах зачатых нїжнов револуціёв у роцї 1989.

Подобно як в публікації Спомины і очекованя вызначного русиньского писателя Миколая Ксеняка, і ту оцїнюєме автобіоґрафічны елементы і інформації о жывотї авторкы і єй родины, зато же нам то уможливлює близше спознати особность писателя. Публікація бы зато могла быти інтереснов нелем про задуманого адресата, значіть старшых чітателїв русиньской літераруры, але тыж можно ай про одборників, што ся занимають русиньсков літературов.

Штефан Смолей: Радостне навернутя (рецензія)

Leave a comment

Штефан СМОЛЕЙ, народженый 13. 9. 1933 у Рошківцях, жыє і творить в Меджілабірцях, теперь выдав 33. свою книжку в русиньскім языку.

З прибываючіма роками ексістенції сучасной русиньской літературы по роцї 1989, а главно по Мальцовской одходї до вічности літературны крітіци і одборникы, што ся занимають белетріёв, наісто збачіли, же проза стає ся чім дале тым веце цїннїшов, што є неґатівный і смутный факт. І з той причіны позітівно оцїнюєме снажіня автора Штефана Смолея, котрый почас скоро цїлой писательской карьєры выразно преферовав прозаїчны жанры коротшого і довшого розсягу, за што быв одборниками оцїненый Преміёв Александра Духновіча за русиньску літературу за прозу Буря над Бескидами (з р. 2012). В прозї Радостне навернутя розповідать пригоду молодых людей, Андрія і Геленкы, котрых любов од зачатку мусила боёвати і з несогласом родічів. Із зроблїнём їм хрестиків на чела здасть ся, же їх щастя не буде мати кінця, але не знають, же нечекана траґедія є близко.

Прозаїчна творчость Марії Мальцовской вызначує ся главно сильнов і невіроятнов псіхолоґіёв героїв єй творів. Характер і черты Смолеёвых героїв выходить із знамых архетіпів і очекованых властивостей, выходящіх із поглавной діференціяції і позіції в родинї. Смолеёва проза дає главно акцент на подробнїше описованя способу жывота в минулости, роботу на ґаздівстві, але ай звыків і традіцій. Скоро половина розсягу Радостного навернутя творить опис свадьбяных звыків, котры суть доповнены і многыма співанками і властныма поетічныма вытворами. Смолей так чітателёви уможливлює спознати звыкы і обычаї минулости, з котрыма ся уж в сучасности молодшы ґенерації стрїчаюти взацнїше, і то главно на селах або вдяка людей діючіма у фоклорных колектівах. Авторів штіл писаня в тым творї рітмом і нераз ай ґраматічным рімом звыкне переходити до віршованой прозы.

Треба повісти тыж, же Штефан Смолей ся уж давнїше настало усадив у часопросторї русиньского села минулости і главно в тематіцї тяжкого жывота простых русиньскых селян, котры мусять боёвати з нелегков своёв судьбов. На єдній сторонї сталый чітатель Смолеёвой літературы дістане то, што чекав і преферує, но особно собі думам, же є шкода, же автор веце неексперіментує з тематіков і конфліктами пригод.

Гелена Ґіцова-Міцовчінова: Заслызена Україна (рецензія)

Leave a comment

Гелена ҐІЦОВА-МІЦОВЧІНОВА, народжена 14. 5. 1939 у Збудьскім Рокытові, жыє і творить в Меджілабірцях, теперь выдала свою 29. книжку в русиньскім языку.

Вдяка зборнику Заслызена Україна можеме оцїнити тематічный перелом, котрый Гелена Ґіцова-Міцовчіноа започала уж  в дакотрых попереднїх публікаціях, главно в послїднім зборнику І співам, і плачу з року 2023. Авторка в послїднїх роках презентує поезію меланхолічно, жалостиво і смутно наладжену. Найновшый зборник Заслызена Україна мать особнїшый і інтімнїшый характер, а уж своёв назвов говорить о векшім, цїлоплошнім замірї.

Ґіцова-Міцовчінова у зборнику не боїть ся острых слов ани траґічных образів, суть ту мотівы бомбардованя і стрїльбы, кровли і болести. Далшым частным мотівом є непорозумлїня войны, котра засталює нормалный ход жывота, войны, котру подля нёй раціоналнго нихто не може порозуміти. Авторка высловлює сочутвіє із терплячіма, ці уж іде о індівідуаиных вояків, што обранюють свою отчізну, або о їх родины і славяньскый народ вообще. І кедь она сама не мать можность, як войнове біснїня заставити, приговорює ся, сочуствує, слызы проливать, як і высловлює послїднї молитву к Богу.

З формалной стороны авторка до сучаной русиньской літературы на Словакії не приносить ніч переворотне, одважне і нове, праві наспак, держыть ся простых поетічных форем, чім надвязує на свою дотеперїшню творчость, як і творчость далшых русиньскых авторів, котрых поезія што до вызнаму є ясна – на єднім боцї мож повісти без коплікацій, але тыж і без додаточных другорядных вызнамів, котры бы были жаданы і збогачовали бы так чітательскый зажыток. На другім боцї, по дочітаню зборника у приїмателя настає інтензівна конкретна потреба апелації за скінчіня того шаленства, чутя, якы мож апліковати на вшыткы войновы конфлікты світа.

-мп-

Вышла нова книжка про дїти Марії Шмайдовой – Під диков грушков

Leave a comment

Сполок русиньскых писателїв Словеньска выдав в роцї 2023 уж третю книжку літературы про дїти писателькы Марії Шмайдовой.

Авторка Марія Шмайдова дотеперь выдала по русиньскы дві публікації прозы про найменшых: У дїдка на дворї (Сполок русиньскых писателїв Словениска, 2020) і Максовы новы чіжемкы (ОZ Колысочка – Kolíska, 2022).

Під диков грушков є зборником куртых розповідань із жывота хробачків. Тексты суть написаны головнї про наймладшу вікову катеґорію, котра ся дізнає о жывій природї в лїсї а вытворить сі позітівне одношіня к природї а єй годнотї.

 

 

Словами авторкы:

Мілы молоды чітателї, тото є книжка о мушковинї. Жыє коло вас од яри до осени. В зимі дакус пооддыхує, жебы вас знову на другый рік навщівляла на розлічных містах і в розлічных сітуаціях. Провадити вас буде мушковина цїлов книжков. Прозрадить вам штось о собі і о своїм жывотї. Не треба перейти пів світа, лем прийти до лїса i поставити ся під стром. Є інтересне позорoвати, што вшытко там жыє.
Книжка не могла обсягнути вшыткы дрiбны звірятка, што жыють в лїсї. Є лем на вас, жебы сьте пішли на прогульку до природы а самы обявили, же є омного богатша, як ся може на першый погляд здати. У книжцї найдете, мілы чітателї, нелем інформації зо жывота фавны, але і флоры. Поглядайте їх там а далшы, шыршы інформації найдете в іншій научній літературї. Треба быти лем кус зведавый. Отворены ушка і очка, в руцї мобіл, жебы зробити фотку, може далекогляд, або лупу треба зобрати. Великым помічником суть атласы, інтернет, або книжніця у вашім містї. Хочете ся дізнати новы інформації? Без книжок ся не заобыйдете.
Одмінов за вшытку снагу вам буде інтересный погляд на мушковину і нове познаня. Желам приємне чітаня у вашім материньскім – русиньскім языку. Не забывайте на нёго. Я не забыла.

Авторка

Книжка є писана в двох ґрафічных сістемах, азбуцї і латиніцї, з той прічіны мож повісти, же буде доступна про шырокый округ русиньскых чітателїв, котры знають русиньскый язык без огляду на ґрафічну форму.

Книжка вышла з фінанчнов підпоров Фонду на підпору културы народностных меншын.

Автор: Марія Шмайдова

Назва: Під диков грушков

Выдав: Сполок русиньскых писателїв Словеньска, 2023

Чісло сторінок: 68 с.

Язык: русиньскый (азбука/латиніка)

ISBN: 978-80-89746-09-5

 

Шмайдова, Марія – Під диков грушков

Leave a comment

Автор: Марія Шмайдова

Назва: Під диков грушков

Выдав: Сполок русиньскых писателїв Словеньска, 2023

Чісло сторінок: 68 с.

Язык: русиньскый (азбука/латиніка)

ISBN: 978-80-89746-09-5

Мож стягнути ту: Під диков грушков

Літературный конкурз Марії Мальцовской 2023: Марія Шмайдова – Осїнь на Комарнику (2. місто)

Leave a comment

Осїнь на Комарнику

Рік 2005

Стою на автобусовій  заставцї a чекам на автобус. Пришов єм дость скоро. Не хотїв єм змешкати. Мусив бы єм потім чекати може і три годины, докы піде далшый спой. Але і так, якось автобуса нїт. Автобусова заставка выновлена. Є в нїй і лавочка, а главнї през ню видно вшытко доокола, цїлу околіцю. Вишнїй Комарник як на долони. Драга до Свідника нїґда не вела през село, але понад нёго. Так то є і з Нижнїм Комарником. Село в долинї.

Велё ся змінило. І тота заставка. Перед часом была желїзна, белавой фарбы. Як до нёй люде залїзли, та лем фурт дахто смотрив през облачок, ці уж не іде автобус од граніцї. Такы і подобны думкы бігали у голові Николая, чекаючі автобус.

Векшынов были люде днука, бо на Комарнику мало тепла. Лїто курте, осїнь, зима і ярь довга. Додж, молга, снїг, вітор, задуйкы, то є то, на што Комарняне уж давно не надавають. Звыкли собі.

Мама Николая донедавна фурт лем напоминала:

– Николаю, дрыв треба нарихтовати, Михал ті поможе.

-Гей, Михал мі поможе. Тадь тот лем фурт в тых своїх телевізорох і транзісторох ніс тримле. Він мать залюбу лем в техніцї. Каждый му носить до оправы, што ся му попсує, ці телевізор, ці радїо, транзістор, або ґрамофон. Нїт такого, што бы Михал не поправив. Но, але інша робота боком. А іщі камаратя. Тых мать дость. Щастя, же холем до роботы ходить. На поштї в телефонній устредни, там є чудесный світ. Но я бы там не витримав. То бы не была робота про мене.

Од маминой хыжы на заставку недалеко, пару кроків. Боже, до якого берега требало выйти, жебы ся одвести долов до Свідника. Лем тоты черешнї єм раховав.Коло сельского уряду невысока, но кошата і груба черешня. Дїти довгы рокы на нїй сидять, тай попивають малиновку, што купили в обходї. Друга черешня напівдрагы ку заставцї. Тота лем про вороблї. Нихто з нёй не оберав тоты полёви черешнї. Выроснута є коло драгы на бережку – на Горбку. Даколи сьме ту і бандуркы садили. Третя черешня стоїть під старов драгов. Не знам чом ся Комарник не зве даяке Черешнёво. Черешнї ту ростуть де лем не хочеш. Але холем тот берег напроти назвали Черешня.

Осїнь на Комарнику чаровна. Смотрю долов на валал. Передо мнов Пацугора, Звезло, Матївка. Од граніцї лїс,  під ним поле де ся косило – Під Камнянцём то звали. Над обходом і сельскым урядом є Горбок. Основна школа стоїть над заставков. Даколи але заставка была над школов, выше драгы. Коло нёй, пару років дозаду, ходили мы, а потім ай мої дїти через вакації на поле з коровами. Полёвов драгов сьме вышли до березового лїсика. Там ся коровы стримали найдовше, бо там были в холодку. Холем од мух і овадів мали покій. Покрутили ся там, докы сонце не запало за Бердо. Як спрагота лїтня поминула, то уж коровы были на луцї. Там ся пасли аж до вечера, докы їх не загнали домів.

Ага, уж іде автобус. Iщі, же осїнь тепер приємна, теплава. Сїдам до автобуса. Давно уж не шоферую, рочкы прибывають. Главна вец, же єм на властных ногах. Одкладую листок, што мі шофер дав і сїдам собі. Автобус порожнїй, нихто на граніцї не насїв. Але оно ся то дораз змінить, бо до Свідника шофер холем пять раз заставить. Очіма блуджу по околіцї.

Шмайдова, Марія

Приходжають мі на розум вшеліякы думкы. На розум. Гммм…  Тадь і в Комарнику є родина Розумова. Пришло мі смішно. Якось єм думками перешов до років Першой світовой войны. Мама была маленька дїтина, мала лем штири рокы. Крайня Быстра, дe ся мама народила, так як Комарник, находить ся під граніцёв. Чом собі тота война выбрала праві наш край. Нашы родічі і стары родічі мусили тоту трапезу зношати на своїм хырбетї. Уж веце на чоловіка не годен наложыти, як дві войны. Бабо і дїду, як сьте то годни были пережыти. Кедь бы сьте не пережыли, ани нас бы ту теперь не было. Мама, Уля єй звали, часто споминала бабины і дїдовы слова:

-Як лем собі панове роздумали, же тады перейде фронта. Тадь ани порядной драгы, ани желїзніцї ту нїт. А як перешла фронта, лем волочіли тых ранених вояків. Жадный шпыталь, вшытко лежало під голым небом. Ранене, або хворе. Похворїли тогды і нашы люде.

Хто не жыв в Карпатах, в тых русиньскых селах, тот не може знати, што то є зима. Баба повідали:

– Панове ся бояли зимы, та повтїкали до векшых міст, до Пряшова, до Кошіць, чім дале, де ся лем дало. Лем Пан Біг знать, як худобны Русины доказали пережыти приход вояків – неприятелїв.  Бої в зимі собі не знать нихто представити, покы сам тото вшытко не пережыє. Нелем баба з дїдом, але вшыткы Комарняне мали тоты худобны хыжкы знивочены. Якый-такый маєток набыли, і о тот пришли. А тых побитых людей што было. Вшытко знічене, спустошене. Войско обрало людей о вшытко. Ці за то слабо заплатили, або лем так брали, без вшыткого. Валал Вышнїй Комарник счезнув з поверьху земского. Деревяны хыжы згорїли. Дакотры люде мали щастя. Пережыли. Iщі в зимі, на початку року 1915 ся там боёвало. Якось аж ку яри ся бої помалы дістали на Чорну гору і Маковіцю, ку Свіднику. Войско, як поступовало, то буряло хыжы, або їх підпалёвало а вояци засыповали і студнї. Такый осуд застиг і Нижнїй Комарник – повідали стары люде. Пережыли Горішнї, Ґардощіны, Гарвишовы, Скубановы, Кудрачовы, Дружниковы, Хохоляковы, Рyсінковы, Ружыловы, Кіжыковы, Tырковы, Розумовы, Хандоґовы, Сливиньскы, Павловы, Шаёвы…

Дукляньскый перевал – войнов заклятый перевал.

Юбілейный – десятый рочник Літературного конкурзу Марії Мальцовской – выгодночіня

РЕЦЕНЗІЯ: Штефан СМОЛЕЙ: Невинны покараны

Leave a comment

Штефан Смолей ся народив 13. 9. 1933 у Рошківцях, жыє і творить в Меджілабірцях, є лавреатом Премії Александра Духновіча за русиньску літературу, котру удїлює Карпаторусиньскый научный центер в США. Теперь автор выдає свою 33. книжку в русиньскім языку.

Штефан Смолей є русиньскым чітателям знамый уж од часів по роцї 1989, котрым ся зачінать третїй період народного оброджіня Русинів на Словакії. Хоць автор спочатку писав стихы, до бівшой позорности ся дістав дякуючі множеству прозаічных текстів (за вшыткы мож спомянути холем Преміёв Александра Духновіча оцїненый роман Бурї над Бескидами з р. 2012), в котрых Смолей зась потверджує, же простор русиньского села є все вдячнов іншпіраціёв про сучасну русиньску літературу.

Ядром Смолеёвой творчости суть прозаічны розповідї характерістічны вічным мотівом простого сільского чоловіка і ёго нелегкого жывота. Авторовы персоны выходжають із народного стереотіпу, в котрім суть Русины традічно описованы як бідны, но робітны і покорны люде, котрым в їх тяжкій судьбі помагать незломна віра в Бога. Інакше тому не є ани в найновшій публікації, котрой назва то лем потверджує. Зборник в собі умістив пять текстів, в котрых ся Смолей заміряв на невинных, но і так

покараных людей, бо і таке ся в жывотї стає. Смолеёвы персоны уж традічно не суть імунны проти ідеалізації, автор і наперек вшыткому утерплїню не ламле тяжков долёв пробованы характеры, тоты зістають і на концю жывотной пути моралнї без скверны.

Автор черьпать іншпірацію із жывота на селї, котре такы розповідї писало в часах ёго молодых лїт. Молоде дївча, котре чекать дїтину мімо манжелства, любов двох молодых, котру собі не желають родічі, нескушене дївча є скламане мужом, цїложывотна жертва покорной жены зістає никым невіджена і недоцїнена, або надїї молодого чоловіка суть змарены незмазательнов стіґмов неманжельской дїтины. А хоць автор мать емпатію із слабшыма і неправом потрестаныма поставами, напрік тому ёго повіданя не мусять мати все щастный конець. Бо так то даколи є і в реалнім жывотї.

Міцнов частёв зборника Невинны покараны є описаня вшыткых околностей, котры тяжка жывотна сітуація выраблять – ганьба в родинї і в селї, огваряня сусїдами, але і змінена економічна сітуація цїлой родины. Автор Смолей шыковнї описує сільску менталіту не так давной минулости, котра але молодшым чітателям не мусить быти знама. І з той прічіны може быти найновша книжка Штефана Смолея інтереснов і про молодшу ґенерацію.

Мґр. Михал ПАВЛІЧ, ПгД., Центер языків і култур народностных меншын – Інштітут русиньского языка і културы Пряшівской універзіты в Пряшові. Обалка: А. Зозуляк.

РЕЦЕНЗІЯ: Елена ХОМОВА-ГРІНЁВА: Высоко небо

Leave a comment

Елена Хомова-Грінёва ся народила в селї Удол (старша назва села – Уяк), жыє і творить в Старій Любовни, пише поезію в русиньскім языку, теперь выдає свою 4. книжку.

Елена Хомова-Грінёва належить ку малій ґрупі русиньскых авторів, котры ся до позорности русиньскых чітателїв дістали релатівнї недавно, але четверта книжка поезії бісїдує о довготырваючій писательскій сназї. З авторчиныма вершами сьме ся могли стрїтити дякуючі Літературному конкурзу Марії Мальцовской, котрый оцїнює оріґіналну літературну творчость в русиньскім языку і до котрого ся Хомова уж веце раз приголосила.

Зломовый момент настав в добі, коли перешла на вольный верш а єй якостный посун быв жюрї в роцї 2021 оцїненый третїм місцём. Од того часу уж авторка выдала три зборникы поезії (Уяцькыма дражками, 2020; Під скалов росте свербогуза, 2021; Дякую ті, Боже, 2022) а в найновшім зборнику ся презентує як поетка, котра знать русиньску літературну традіцію а в єй дусї ся до нёй снажить запоїти.

Зборник поезії Высоко небо є твореный вершами, котры пишуть о „вічных темах“ русиньской поезії. Велика часть вершів патрить к природній ліріцї, котра описує природны красы Карпат мілуючіма, ідеалізуючіма очами родака, а написаныма шориками хоче любов к родному краю чітателёви передати дале.

Міцным мотівом Хомовой поезії є тыж час. Находить ся ту зась в дескріпції природы і єй змін бігом рочных періодів, але таксамо і в лірічнім субєктї, котрый в нескоршій добі свого жывота біланцує, задумує ся над пережытым жывотом а представлює собі, ці скорше, надїять ся, што далшого го чекать в будучности. В поезії ся тыж рефлектує носталґія і споминаня на минулость, молоды рокы, котры ідуть рука в руцї з мотівами родины і матери, церьковных свят і унікатности того часу.

Часть вершів тыж представлює як кебы скіцї маляря, котрый ся снажить їміти момент. Темпо Хомовой поезії ся спомалює, домінує в них змыслове пережываня і описы сітуацій з розлічных углів у притомности, нераз в єднім часї. Тоты вершы суть главнї выменованём веце мотівів, суть крішталёво ясны, без далшых комплікацій і секундарных значінь. Їх задачов є описаня про авторку вынятковой сітуації, або наводжіня налады, передставлюють таке мале „поотворїня дверей“ до авторчиной душы.

Мґр. Михал ПАВЛІЧ, ПгД., Центер языків і култур народностных меншын – Інштітут русиньского языка і културы Пряшівской універзіты в Пряшові. Обалка: А. Зозуляк.

1 2 3 … 18