Літературный конкурз Марії Мальцовской 2022: Людміла Шандалова (віршы) – 2. місто

Птах на небі

Болестно кряче птах
высоко на небі
жаль несе
із душы вырваный
зо сердця выкатуляный

На крылах слабых
летить птах сам
до своёй меты
моцує ся
силы тратить
тягобу піднимать
до облачной піны

белаве море
занесе далеко…

не знати де

Споминка

Уліцёв познатов

проходжу в снї
до спароты счез
таёмно замлїв день

лем стары ґаштаны
ся зміловали
тїнёв ня прикрыли
вітриком почестовали
пахотов обняли

драга з пороху вошла
клюкатым ремінком до двора
школьска ташка
на плечох счеркотала

уж лем крочок
лем єдно обернутя ключіком
ку-ку, ку-ку
витать куковка зо стїны
валочком розквітнутой
моє сердце

А де є мамочка?

Думкы

Тяжко мі уснути звечера
клїпайкы заперам
кладу старости дня
на білу подушку
крохмалём напиту

Рой думок летить
в розгучанім улї
нетерпезливо заганям

отравны пчолы

Женуть ся споминкы
як сполошане стадо
през неконечну луку
уж їх не сперам

чекам
на мілосердне тихо
на колысанку
на тмавый завіс
што принесе сон
тїло завиє до спочінку

В таёмнім морю топлю ся
кліпкають звізды
не мам де втечі

помолю ся…

Влак жывота

З родічовской станіцї
з давно писаным цїлём
жене ся влак
в коляї осуду

Острый плач піщалкы
выправив го
на свою путь
Голосно гырмлять колеса

в шаленім темпі
біжыть філм
фаребных образів
без назвы
без познатого конця

През брудный облак
позорую сонце в золотім рамі
хмары сторганы до стрямб
стромы як махають птахом
птахы як співають землї

Лем хыжы без погнутя
біло дымлять комином
люде в них счезають
як дрїбный мак
жене ся влак

як жывот сам

Осуде

Осуде мій
записаный в книжцї
ці тя добігую
пред тобов ся крыю
ці капітулую

ці мі тя дано
ці з доброго дїлиш
а ці плано

раз ся день зоцмить
другый раз го выяснить рано

осуде мій
крачам в коляї твоїй

(Укажка з творчости Людмілы Шандаловой, Літературный конкурз Марії Мальцовской, 2022)

Post Views: 307