Мілан Ґай: Чудак Янко (2/2)

Ненормалне щастя
днеська ня стрїтило,
повідам вам правду,
обняла ня щіро.

Каждый кого стрїтить,
дуркне му на чело,
бо є собі істый,
же ся так не стало

Тоты, што то знають
і тримлють за блазна,
вірять, же не любить
ёго дївка жадна.

Котра бы хотїла
такого чудака,
за мужа сі взяти
блазна і дурака?

Якый бы лем жывот
она із ним мала,
кібы го за мужа
про себе выбрала?

Не походив Янко,
хоць быв натїшеный,
у тых, котрых стрїчав,
фурт быв лем шаленый.

Засмученый тогды
іде долов селом,
тай пристрїтив Юлку,
котра ішла з мамов.

Повідж, же то правда,
што-сь мі обіцяла,
бо нихто не вірить,
же єсь так казала.

Но Юлка лем слухать,
што то він повідать,
а мамка коло нёй
такой ся єй звідать.

Што, ты єсь здуріла?
Ты му прислюб дала?
Та деже, де, мамко,
я лем жартовала.

По тых словах Янко
остав одуреный,
бо він Юлцї вірив,
быв пересвідченый.

Же раз она буде
добра жена ёго,
а теперь ся дознав –
ніч не буде з того.

Пішов тогды домів,
жалём барз змученый,
з дому не выходив,
цїлый тыждень минув.

Уж ай люде в селї
стали говорити,
даяк го не видно,
треба бы там піти.

Пішли тогды хлопи
до Янка – до дому,
но што там збачіли,
не жычать никому.

Янко на мотузї,
в сїнёх завішеный
рукы дорїзаны,
цїлый скырвавеный.

Жаль їм было вшыткым
сільского чудака,
довго ту не была
траґедія така.

На другый день дзвоны
голосно дзвонили,
кідь селяне смутно
Янка спровадили.

Быв то добрак, чудак,
самотарь із села,
чом го віра в любов
к нещастю привела?

(Друга часть.)
(Мілан Ґай: Моїм родакам, Пряшів: Сполок русиньскых писателїв Словеньска, 2016, с. 72-77)