Značka: Елена Хомова-Грінёва

Яка доля Русина?
Перун землю поціловав,
небо почало плакати.
Русин безрадно
стоїть в полю, не є де
перед доджом втїкати.
Душу давить непокій.
Страхує ся о жывот.
Сердце жалём іде
праскнути,
з очей цяпкають слызы.
Я, чуджінець, віками дома?
Де ся подїла правда свята?
Нашы предкы на цінтерях,
доля їх дїтей неіста.

Покошена трава
Погласкам очами
дозріту траву,
оторгну лілову фіалку,
чую єй пах.
Поклеплю оселков косу,
до кужелкы наберу воду,
за зорї жну зеленый лен.
Высхнуте сїно
зграблю до копы,
звезу під стрїху,
до стодолы дам.
Остануть стебла
на полянах,
колячі, тверды,
аж ногы ранять
Сміюче сонце
переходить небом,
крыє ся до хмар.
Усинам,
змордованый
роботов
дешнёго дня.

Молгы
Закрыли край молгы,
уж приходить зима,
сонечко не гріє,
лем ся так усмівать.
Не росне трава,
бучіть худоба з поля,
паствины ся блищать
морозком одрана.
Пожовтїли стромы
До злата фарбами
А вітрик танцює
на землї з листочками.

Хрістос воскрес!

Великдень на дворї,
то велике свято,
Хрістос з гробу встав,
тїшыме ся зато.
Смерть свою підступив,
жебы нас выкупив,
кровлёв гріхы
з нас змыв,
бо так він нас любив.
Гріб порожнїй,
камінь одваленый,
мы, люде, захранены.
Радуйме ся той новины,
ХРІСТОС ВОСКРЕС, ВОІСТИНУ!

Пасха

Зроснута з полём, дїдовым двором,
молитвов Божов, маминым словом.

Прилїпена ногами до колячого стерня,
дозрїтых колосків покошеного зерна.

З родной землї намолотой мукы,
напеченой пасхы в пецу з великоднёй суботы.

Прикрыта обруском в кошичку за рана,
Принесена до церькви на Хрістове Воскресїня.

За ясного світла, за глаголу дзвона
посвяченый хлїб з хлїбом – то пасха Господня.

Спів хоралу з церьквы несе ся селом за білого дня,
ПАСХА свята, ПАСХА красна,
ПАСХА тройднёва, ПАСХА великодня…

Пришла весна

Побілю стїны білым вапном,
порядком привітам ярь,
чістотов світиты хыжа
і душа очіщена од гріха.
Потїха ясу збудить
каждого зо сна,
будь мудрым, вірным рабом,
так дойдеш до радости
свого ГОСПОДА.

 

На руках вас понести…
Понести вас на руках,
як Абрагам свої ґайды,
весело ідьте в шырокый світ,
де рано сонечко выходить.
По горах заженьте отару овець,
на піщалцї заграйте
співанку моїх лїт.
Няй ожыють полонины
в К А Р П А Т А Х,
няй потїшать ся верьхы
в Б Е С К И Д А Х.

Заповідь про Русинів

Віру свою заховайме,

предкам своїм вдяку дайме,

над колысков по нашому

дїтя успавайме.

 

Про молоде поколїня

дїдовизну сохраняйме,

жебы своє памятали,

родну реч незабывали.

 

Людьска поміч

Не обертай ся хырбетом,

кедь треба помочі.

Перед нещастём другого

не заперай очі.

 

Май все сердце отворене,

хтось поможе раз тобі.

Добрым словом, сердечностёв

в бідї ай хворотї.

 

Пережыте

Быв то сон, ці вчерашнїй день?

Рокы так скоро перешли,

а хмары на небі,

молодость однесли.

 

В думцї хапаш споминкы,

на пережыты рокы.

Жывотом перейджены драгы,

часто ай хыбны крокы.

 

Змінив ся нам жывот,

постарїли нашы голосы.

Єднак лем на полю

квітя росте і цвине до красы.

 

Перешли рокы сниваня,

Пришов час старобы.

Наше сиве волося,

смутный жывот, хвороты.

 

Наторгам квіткы,

положу на стіл до вазы.

Припомнуть мі дїтинство

і мої молоды часы.

2020-ый рік
Перешла потїха,
настали днї страху і біда,
безнадія світом панує.
Стихли люде, жывот застав
як годинкы в домі на стїнах.
Очі як два звіздочкы світять:
што буде, як довго, чом? –
ся нїмо каждого просять.
Зложыме рукы в молитвах,
просиме Господа на небесах
о поміч і благодать.

Teрня
Кілько думок в голові,
колють як терня,
тяжко спознати добро,
бы згынула кривда,
няй ожыє сумлїня,
заквітне цвітом голова,
рану колячого бодака
загоїть любов світа…