Мірко, Йоко і дикый корназ
Тот дикый корназ, што ся Міркови приснив, мать ся нынї стати жертвов ёго пушкы. І йде просто ку Марковым млачкам, де ся сходжать на лїсову купіль повшеліяка дичіна. Але найвеце дикы свинї! Схылёвало ся ку першому вызначному уловкови. Ёй, то є напятя і невысловнї інтересантне очекованя. Перебераня в мысли тактікы наступу проти нїмого, но небезпечного неприятеля. Жебы неприятеля? Но гей, требало бы звіря любити, але як го хочеш застрїлити, а то не встигнеш зробити, так він ку тобі не мать часу на ласку. Ёй, то є напинак! При збераню грибів то як вік не зажыєш. Але… Є то вшытко таке інтересантне, необычайне. Главнї дых лїса. Кедь ідеш на полёвачку, так стромы в лїсї дістають інакшу фарбу. Ай земля пахне інакше. Природа має інакшый дых… Або ты сам інакше дыхаш і чуднї пахнеш? Хто ходить по природї в змыслї охранарьскім, не годен успохопити змысел полёвніцькый. Вынятком ся каждым кроком у приближованю ку Марковым млачкам стає Мірко. Є ту момент вшыткого забытя! Мімо… окрeм стада дикых пацятин, котры уж… Тихше… Пушча долов із плеча… Опатернїше пущай крочай, бо ся годни сполошати. Уж їх видно, уж їх мам! Але котрого на самый перед? Мій нянько быв колиська першый шіцер, жебы я не потрафив холем до єдного ёго слїду стати? Сам собі докаж, же єсь шыковный быти ай охранарьскым передником ай чорным пушкарём подля родинной традіції. Бруум, бруум, бруум, бруум…
– Што робити?
– Стрїляй!
– Пушка не фунґує.
– Та втїкай!
– Де?
– На строма!
– На котрого?
Найблизше ся в легкім вітрику трепетали листочкы розконареного глога. Же є то праві тісячглоговый гліг, спознав Мірочко аж як на нёго выскочів. Ёй, то є зажыток! Не смійте ся, бо то щі веце болить. Але ай так є лїпше мати сто ігол в гудзіци як прийти домів без рукы або без ногы.
– Ратуйте! Хто видить, хто чує!
– Стрїлив бы-м, але пушка дикови під лабами.
– Туре! Туре, брыдото пекелна!
І дикый корназ наіснї, же уже турать одыйти, но ту… Чудо! Бу-у-ум! Твердый выстрїл із шыковного ґвера, бо корназиско такой припав ку матери-земли і зачала із нёго кров форкати.
– Мірку!
– Хто то годен быти?
– Ту-м, ту-м!
– Віджу тя, лем iщі долов не сходжай!
– Бу-у-ум! Друга рана – корназ ся розпростер. Ех, то є шыковна пушка!
– Хто є там!
– Хто же бы? Я!
– Хто я?
– Не спознаєш?!
– Ага, то не пушка шыковна, але стрїлець.
Споза лїщін ся вырісовала Йокова постава…
Шкода далше потім набивати, абы уповісти вшытко. Як тяжко Мірко із глога сходжав на землю, же гнедь ся пришло на то, же Міркова пушка была заїщена і так дале і тому подобнї. Єдинов а найцїннїшов девізов Міровой полёвницькой і стрїлецькой скушености зістало зарїкнутя ся од полёваня. Дарьмо го пересвідчовав ай самотный Йоко.
– Йоку, нї!
– Чом?
– Нї, тай готово!
– Але не будь сралё!
– Знаш чом? При полёваню ті на бережку весело, а як зайдеш на долину, та якоська плашно. Радше буду частїше на грибы ходити.
– Якый там коло грибів адерналін?
– Йоку, не адерналін, але адреналін.
– Та няй ті буде…
– Мі, Йоку, є мілїше грибарьство. Позерай! Ходиш собі, ходиш, ту ся ввізриш, там ся ввізриш, і збачіш свою полеготу. Нїмый є то світ, але дує до тя радостёв. Не правду гварю?
Йоко похопив, же із Мірка полёвника нїґда нихто не выкресав і не выкреше. Пушкарём ся треба народити.
– Так му треба, холем мі у ревірї не буде звірину плашити. А до резервы дістав од Мірка ай далшу пукалку. Про грибаря є непотребна.
Но Мірко ся не переінакшыв лем так з нічого ніч, же му встряло до заду даскілько ігол із глога. Нїт, нїт! Закололо го то властнї аж у головцї ёго. Розпамятав ся на школьску науку, на слова учітелїв природознавства і біолоґії. То вни пересвідчіли своїх школярїв, же жывот чоловіка є красшый, кедь собі люде подумають на жыву природу, на звірину аж по найменшого хробачка. Мірко то попробовав высвітлити Йокови, но не дало ся.
– Мірку, не бісїдуй мі ту дурніцї, же чоловік походжать із налпы – опіцї!
– Із налпы нї, але нашы давны предкове были подобной файты, як днешнї опіцї.
– Хто ті то повів?
– Так повідав Чарлс Дарвін.
– То є ваш шеф? Та му повідж, же чоловіка створив Господь Бог а доволив му жывити ся мнясом звірины. Позерай, Мірку, я наконець налпы не стрїлям, лем тото, што по стромах не лозить, але землю рыє.
– Дость! Баста! Далше так не буде!
Мірко ся затяв. Перестав до властной корчмы на пиво ходити. Хлопи вшытко успохопили так, же то із ганьбы, бо го дикый корназ выгнав на глога. Но у Міркови зачав ключіти інакшый студник, дочіста інакшый, аж ся тому сам зачудовав. Ай Йоко ся тому зачудовав і зарїкав Міркови, чом меджі хлопів на пиво не выйде.
– Дичіна із тебе, Мірку – камарате, людчіну выгнала?
– Нї, Йоку любый, я сам із себе хочу дичіну выгнати, бо-м у собі спотворив природу. Хочу быти такым, як мі пасує, а не такым, на якого сі на ня люде привыкли.
Йоко спохопив, же з Мірком штось важне ся дїє. Ах, тоты охранярї! Вшыткы довєдна суть чудаци.
– А што же теперь важиш робити?
– Но, наприклад, буду на грибы ходити.
– А в зимі? Хочеш снїг із стромів стрясовати?
– Через зиму буду квіткы поливати.
– Чудакови ся не треба чудовати, бо сам пак того чуда набереш до себе. Ёй, я ёго лелію белаву.
Тай зачала ся Міркова грибова епопея. Зачатком юла по теплых доджах взяв чіжмы на ногы і пошатовав на Росоханю. Неувірователна сила буковых грибів! Запахів, як повідають Лабірчане. У передішнї рокы нїґда тілько не назберав. А може зато, же мало ходив. Повный кошик! А то перешов іщі лем половину пляцу. У обношеній вітровцї напыцяв забыту іґелітову ташку із ТЕСКА, а наконець ай вна ся наповнила.
Од самой радости чоловік аж ухляне. Сїдать під сосну, кладе перед себе повный кошик. Што повный… Верьховатый кошик буковых грибів і набиту ташку.
– Выхляв єсь од ходжіня і схыляня, але повный-сь щастноты. Нач голову забивати дурачінами, кедь день ті нукать твоє властне щастя. Глядай і найдеш. Але глядай таке, што сам од себе хочеш глядати, а не беззмыселности, якы ті другы люде нукають, або ті властный дух підшмарить у невгодну минуту. Бодай тя панбіг полюбив, ты дурняку недурный.
– І Міркови, верабоже, же гей, – украла ся з ока слыза і цяпла му на руку. Што ня то хваче, тадь я ся ізслызив?
В тім моментї зачув із сосновой зеленой куделї чуднаке захіхнутя.
– Хі-хі-хі-хі!
Смотрить догоры, но никого не видно. Хто є там? Луп! Дістав антлаґера! Хто там бавить шаленого?
– Хі-хі-хі-хі!
– Ей, кедь я возьму до рук камінь, піде дахто до доктора.
– Радше ты сам ідь. Але до очного.
– Я щі, хвалабогу, добрї віджу, лем тебе, потворо якаська, не годен єм ізбачіти.
– Так ся лїпше посмоть за себе, бо станеш на три красітованы буковчакы.
– Справды, же гей: буковы, три, з грубыма корїнями і свіжы без єдиного червачка…
– Хто єсь? Укаж ся!
– А не шмариш до ня камінём?
– Тадь єсь спомічна, гейже?
– Хі-хі-хі-хі! – і указала ся му.
– Вовірка?! Хто тя навчів бісїдовати?
– Гадай!
– Ты єсь чародїлніця.
– А ты чародїлник. Каждый сам про себе чаровати має. Любить ся мі, же єсь сам себе нашов, двойногачу. Перестав єсь до звіряти стрїляти а то ся нам любить.
– Кому вам?
– Хі-хі-хі-хі!
– Чекай, де втїкаш?
– Тримай ся в щастю і зась приходжай! А не забудь быти добрым і мудрым. Чав, Мірочку, чав!
– А чом єсь до ня шмарила шішков?
– Бы єсь не забыв, же зачінаш быти лїпшый.
Вам ся щі не стало, же даколи ся вам дашто привидить? Де є тота шішка? Одразу єй ниґде не є. Або ани жебы не была? А досправды, же будете то покладовати за чудачіну, кедь од ня учуєте таке дашто як: Мінё Чучрава ся передо мнов залав, же грибы мають свою бісїду. Гварю му, Міню, не вірю. Же гей, та гей і не дав собі повісти.
– Слухай, пояснює, найдий шыковного гриба, ляж собі коло нёго і чекай на хвілю, покы не задує благый лїтнїй вітрець.
– Но а што далше?
– Кедь вітор гриба заласкоче, зачуєш такый звук, як кедь капка воды шлюпне у млачцї.
– Сомарина! Не вірю!
Але Мінё стояв необломнї за своїм тверджінём, аж єм тому блазнови зачав не лем же лем вірити, але одразу мі быв камаратьскішый.
(Текст буде продовжати о тыждень)
