АНДРІЙКІВ НЕЧЕКАНЫЙ ПРОБЛЕМ
Андрійко Горохів в своїм жывотї уж од дїтьскых років мав велику смолу. По довшім часї ся ёго тяжкы попаленины загоїли. Став ходити до школы. Щі ани не скончів першу класу, зачав терпіти далшы хвороты. Стало болїти праве око. Хоць знав, же до ока му не упала нияка смітинка, око зачало страшно палити і слызити.
Рано встав з постелї омыв ся, позберав, бо требало іти до школы. Мама праві стояла коло шпаргета, варила метаны галушкы на фрыштик. Андрійко пришов ку мамі і повідать:
« Мамко уж довше чую болїсть в правім оцї, часто мі і слызы течуть із того ока.»
Мати попозерала на Андрійка і мішаючі деревянов ложков на шпаргетї в кайстрончати масло із цибулёв, повіла:
« Андрійку ку тому істо ті помогли твої камаратя. По школї не знате перестати бігати за лоптов по загородї, валяте ся по земли. До ока ті істо упала даяка смітинка, зато тота твоя болїсть. Прийдеш зо школы, та отець ті до ока попозерать. Наісто ті выйме і смітинку, од котрой тя так око рїже.
«Мамко, а ты бы не могла? »
«Хлопче, я хоць бы-м радо до твого ока попозерала і ті помогла, але я, як сам знаш, віджу слабше. Істо бы-м ті веце уближыла, як помогла, дїтино моя. Теперь підеш до школы а пополудне отець буде дома і з ока наісто ті смітинку выбере, а буде по болести. »
Андрійко, хоць не рад, пішов до школы. По приходї зо школы домів не пішов, як звык, із камаратами копати лопту. Писав і учів ся, што му требало на другый день до школы, але главнї чекав, коли нянько прийде з лїса.
Перед вечером отець пришов домів. По куртім одпочінку му мати припомянула, же бы мав Андрійкови посмотрити до правого ока, же го рїже і же із ока му течуть слызы. Отець оддыхуючі на лавцї по тяжкім дню закликав Андрійка ку собі і повідать:
« Так, хлопе мій подь ту, няй ся ті попозерам до ока, няй віджу якый поклад там носиш…
Андрійко став перед нянька і зачав мудровати:
« Няньку я не знам о тім, жебы мі до ока упала даяка смітинка. Мусив бы єм о тім предсі знати. »
« Хлопче мій, даколи із руков єй там і сам занесеш. Бігате і по крякох, валяте ся по земли, а ани сам не знаш коли ся то стане. Укаж мі тото твоє боляче око няй ті до нёго попозерам. »
Андрійко став іщі ближе перед нянька.
« Позерай тївко можеш направо, а теперь налїво. Но а теперь попозерай тївко можеш на повалу, теперь позерай на землю. »
Андрійко позерав, як приказовав отець.
« Хлопче мій ты ся мусиш мылити. Я в твоїм правім оку не обявив ниякый поклад. Не нашов єм там нияку смітинку. Од смітинкы бы єсь істо мав око і червене, і подражджене. А твоє праве око чісте. Вызерать, же тебе болить лїве око. Дай, няй попозерам до лївого ока. »
« Няньку, я ся не поплїв. Мене наісто болить праве око.До лївого шкода вам позерати, бо я знам, же в нїм нияку смітинку не найдете. »
« Кедь так, як говориш, же маш проблемы із правым оком, так то буде так, же єсь в нїм мав смітинку, а слызами єсь єй із ока выплавив ани сам незнаш коли. Но а смітинков подражджене око по куртім часї перестане саме болїти. Увидиш, же то буде так, як я ті говорю. »
(Укажка з творчости Штефана Смолея, перша часть з двох, Літературный конкурз Марії Мальцовской 2021)
